Rus asıllı yazar Lev Tolstoy’un ‘İnsan Ne İle Yaşar?’ adlı hikaye kitabından referans vererek yazılan makalenin girişinden bir bölüm:
Düşünüyorum da her insan hayatında bir defaya mahsus da olsa CEO, çalışan, yardımcı, müşteri, başkan ya da işveren etiketiyle anılmadan tek başına, hür, kimsesiz ve de arayışlar, mesleki seçkinlikler ve bu güzel dünyanın garip mal mülk dağılımı arasında akşama dek dalları neredeyse devrilmeye yakın duran bir ağacın yamacına uzanıp düş kurmalı. Daha doğrusu, kendini iş dünyasından izole etmenin sevinciyle dingince savsakladığı tek an olan kısacık, ferahlatıcı ve tüm kaygılardan uzaklaştıran bu dinlendirici anıya sahip olmalıdır. Oysa günümüz profesyonel iş hayatında giderek artan uzaktan çalışma sistemi sektördeki etkisini hâlâ koruyor. İnsan kendini Slack, Google Meet, Zoom, Krisp gibi uygulamalar sayesinde artık tek başına hareket etmenin pek de manası olmayan bir toplantı odasında buluyor. Üstelik en önemlisi etkili olmasını dilediğimiz günlük iş yaşamı, herkesten en yüksek tepkiyi teşvik edecek işbirlikçi bir faaliyet haline geliyor. Ekipte yer alırken geleceğin geçmişten daha iyi olacağını düşünenlerden misiniz? Yorgun olsanız dahi bir şekilde arayı bulmaya çalışanlardan olup toplantı sırasında motive bir şekilde kameranızı açanlardan mısınız? Yoksa ağaç gölgesinde uzandığım gibi kameranın karşısında da serilirim diyenlerden misiniz? Gelin hep beraber bu konuyu ünlü yazar Lev Tolstoy’un eserleri ve kurum araştırmalarından yararlanarak dört madde ile inceleyelim.
Yazının devamını okumayı isterseniz;
https://hbrturkiye.com/blog/kamerasini-acmayan-o-kisi-olmayin